Вистинската и лажната љубов

Она што умот најдобро го прави е да се приврзе кон нешто, и тоа нешто да го прогласи за своја омилена играчка. Умот, во принцип, не прави разлика помеѓу своите играчки, и затоа тој се приврзува, како за предмети така и за луѓе. А приврзувањето ниту било ниту ќе биде љубов. Тоа е само идеја на умот дека нештото за коешто се приврзал му носи некакви интересни сензации. Ништо повеќе.

Од своја страна, пак, умот го лаже човекот на начин што приврзувањето му го прикажува како љубов. А умот, постојано го лаже човекот за непречено да може да си игра и да ги искусува сензациите што ги посакува. И не дај Боже некој да помисли да му ја земе играчката за којашто се приврзал. Веднаш ќе ги викне на помош сите зла на светот за да му ја вратат.

Примери за ова се гневот и омразата, коишто човекот е во состојба да ги развие за некого што до вчера го сакал. Гневот и омразата се создаваат од разочарувањето. Човекот се разочарува секогаш кога некој нема да ги оправда очекувањата што тој ги имал за него. Разочарувањето што трае подолго време прераснува во омраза. Вистинската љубов, онаа што не е дело на умот, ниту знае да очекува, ниту да се разочарува, ниту, пак, знае да мрази. Таа просто љуби, и тоа нема никаква врска со умот.

Омразата и гневот се знак за отсуство на љубов, и треба како такви да бидат препознаени од страна на луѓето. Кога некој има гнев кон нас, кога некој ни поставува рамки за тоа какви треба да бидеме, тој нема љубов за нас. Тоа е само неговото его, коешто сака од нас да направи послушни марионетки, со коишто ќе управува како што си сака.