За љубовта и афинитетот

Лажгото Лузерот и Педерот

Афинитетот е позитивна ментално – емотивна реакција на човекот кон некоја појава во светот. Кога човекот има афинитет кон нешто, тогаш тоа нешто тој сака да го има во своето опкружување, и така да го искусува, и консумира. Ова важи за луѓе, предмети, храни, спортови, науки, па се до прифаќањето на различни философии и релиии.
Главниот клуч за желбата да се прифати нешто ечувството на АФИНИТЕТ кон тоа нешто. Афинитетот не е под власта на човекот ум, разум или план.

Оваа емоција се наоѓа надвор од контролата на сите рационални механизми на умот, и како таква, не може да биде командувана. Човекот само може или да има или да нема афинитет за нешто. Иако афинитетите се емоции кои што се надвор од контрола на свесниот дел на умот на човекот, тие сепак се дело на самиот дух и тој, по свое наоѓање, по само нему познати механизми ги сменува, ги засилува, ги намалува или во потполност ги гасне. Сетете се само за колку нешта сте имале афинитет порано а сега немате, и обратно. Колку нешта порано не сте сакале, а сега ги сакате.

Кога луѓето зборуваат за афинитет, најчесто како синоним го користат зборот љубов. Јас не сум многу согласен да стои знак на равенство меѓу овие два збора, затоа што за љубовта имам друга дефиниција. Но сепак, читателот, по свое наоѓање може да го замени зборот афинитет со зборот љубов, заради подобро разбирање на текстов.

Прочитајте повеќе извадоци од книгата Лажгото, лузерот и педерот